Gubb í jólakortin takk
Ég var ekki upprennandi fyrirsæta þegar ég var átta ára og jólamyndirnar voru teknar af mér á ljósmyndastofu. Enn þann dag í dag fer ég alltaf að hlæja þegar ég sé þessar tvær myndir sem voru framkallaðar eftir margra klukkutíma myndatökur. Hinar þóttu ekki boðlegar.

Ég mætti síðhærð og sæt í kjól sem amma keypti í útlöndum (ég var oft í tísku þegar ég var átta ára). Nokkrar myndir voru teknar með fiðluna af því það er svo gasalega krúttlegt að láta börn þykjast spila á hljóðfæri fyrir framan myndavélar. Ég var samt óeðlilega hokin allan tímann, eins og jafnvel það að sitja í stól og brosa væri mér ofviða. Ljósmyndarinn var frekar pirraður, enda ábyggilega ekki hans helsta ambissjón í lífinu að taka jólamyndir af áhugalausum og leiðinlegum börnum.

Fyrir lokamyndirnar var dregin á sviðið grísk súla til að taka mynd af okkur feðginunum hlið við hlið. Þá var eins og birti yfir mér og ég yrði ekki alveg eins glötuð og fýld. Ljósmyndarinn rauk til og ætlaði að smella af eins og nokkrum myndum. Ekki vildi þá betur til en að ég byrjaði að gubba og gubba og hélt áfram lengi, lengi. Heppinn ljósmyndari náði semsagt á mynd minni fyrstu gubbupest. Ekki fengum við þá mynd í jólakortin samt, því miður. Ég gæfi mikið fyrir að eiga myndina í ramma.

 
tariqat.blogspot.com

 
Ég lofa bót og betrun

Lærdómur dagsins: það boðar ekki gott að kasta tómötum í dyraverði.

 
Nú er ég ekki búin að blogga í mjög langan tíma. Fólk er farið að fjarlægja mig af tenglalistum. Aðrir farnir að leiðrétta mig þegar ég segist vera bloggari. Annað hvort þarf ég að endurreisa þetta blogg eða sjálfsmynd mín molnar. Mér finnst fyrri kosturinn vænlegri. Það er líka til háborinnar skammar að vafra alla daga um netið og lesa bloggsíður en asnast aldrei til að blogga sjálf.

Í gær hélt Högni veislu í tilefni af föstudeginum langa. Ég ákvað að mæta upp úr miðnætti en lýsa yfir hneykslun minni um leið. Annað hvort er Högni siðblindur eða of illa að sér í Biblíusögum að átta sig ekki á því hvað það er óviðeigandi að halda veislu í tilefni af föstudeginum langa. Sérstaklega að taka það fram að veislan er haldin af því tilefni en ekki bara tilviljanakennt.

 
Síðan á gamlársdag hef ég verið að reyna fyrir mér í fjárhættuspilum. Það hefur gefist vel og mig hefur ekki skort fé síðan ég lærði leikinn. Í gær var ég til dæmis aldeilis í stuði og vann næstum því þúsund krónur og strætómiða. Ekki er þó allt saman talið því í boðinu var enginn annar en Gunnlaugur Jóns Steinarsson Gunnlaugssonar, þáverandi formaður Frjálshyggjufélagsins. Já einmitt þáverandi af því að við spiluðum og hann lagði stöðu sína undir. Hann tapaði og ég er orðin formaður Frjálshyggjufélagsins.
Fyrirhugaðar breytingar í stefnu félagsins eru að Frjálshyggjufélagið verður á móti peningum og vill taka upp vöruskipti. Auk þess berst Frjálshyggjufélagið fyrir því þegar stjórnarskráin verður endurskoðuð að afnema eignarrétt. Félagatalið breytist örugglega töluvert því hér eftir verða inntökupróf þar sem umsækjendur verða að fara í brú. Ljóst er að fráfarandi formaður á ekki einu sinni séns í að vera óbreyttur félagi.
Starfsemi félagsins verður táknræn í meira mæli en áður. Í salnum þar sem áður voru haldnir fundir verður nú reist altari með framboðs- og eftirspurnarkúrvu á áberandi stað. Í stað funda verða nú helgistundir einu sinni í viku.

Þeir sem hafa áhuga á að ganga í félagið ættu að hafa samband við mig og þreyta prófið.

 
Þann 7. janúar verðum ég og Anna Tryggvadóttir vígðar inn í pæjudóm. Vígslan fer fram heima hjá mér. Skipuð hefur verið nefnd af pæjum og gæjum sem búa til siðareglur sem við förum eftir. Öllum er velkomið að koma með ábendingar (athugasemdir um brjóstastærð eru vinsamlegast afþakkaðar). Ef einhver heldur að þetta sé gert í gríni fullvissa ég lesendur um að það er grátur og gnístran tanna sem olli ákvörðuninni.

 
Eg er i heimsokn hja vinkonu minni i Kuala Lumpur. I fyrradag laestum vid okkur uti i 6 klukkutima. Fyrst klifradi eg upp a thak i leit ad opnum glugga en fann engan. THa gafumst vid upp og reyndum ad hafa ofan af fyrir okkur. Vid gerdum simaot, vinkona min hringdi til Islands og eg til Japans. Sidan toldum vid okkur tru um ad thad vaeru orlog okkar ad vera laestar uti til ad forda okkur fra bradum bana. Vid akvadum ad thad hefdi skogarbjorn laedst inn i herbergid a medan vid vorum uti og nuna vaeru skordyr ad eta hann. Vid thokkudum svo orlogunum fyrir thetta kraftaverk sem bjargadi lifi okkar. Ad lokum sofnudum vid og fosturforeldrar hennar voktu okkur og hleyptu okkur inn thegar thau komu heim eftir kvoldbaenir i moskunni.

I gaer spurdi eg mann hvad klukkan var. Eg gekk i burtu og hann elti mig. Sidan sagdi hann ,,talar thu islensku?". Eg fekk sjokk og gapti a manninn. Hann er malasiskur, hefur aldrei komid til Islands en virdist vita nakvaemlega ALLT um Island. Og hann attadi sig a thvi ad eg er islensk ut af hreimnum minum. Hjalpi mer allir heilagir. Og uppahalds jolalagid hans er Hatid fer ad hondum ein.

Eg fae alltaf sjokk thegar eg lit i spegil og se hvad eg er hvit. THa hugsa eg: ja thess vegna verda allir steinhissa thegar eg tala malasisku. Eg er nefnilega sjalf farin ad verda steinhissa thegar eg se hvitt folk tala malasisku, geng meira ad segja svo langt ad tala um thad a malasisku i theirri stadfostu tru ad thetta seu turistar. Og stundum hef eg rangt fyrir mer.