,,Hvar væri ég án þín?"

Ég vaknaði klukkan átta með bræðrum mínum og horfði á Baltó, Sinbað sæfara og Litlu lirfuna ljótu í morgunsárið. Um kvöldið átti svo að renna upp langþráð ferð á Hringadróttinssögu, það eru ekki margir dagar nebbla þangað til ég fer to the outlandic states og þetta var næstum eina tækifærið mitt til að fara á myndina. En við mamma misstum af tíubíói og ég sætti mig við að fara hálftíma seinna á Love Actually sem reyndist skuggalega vel leikin.

Ég hef ekki séð Baltó í svona fimm ár, ekki síðan eldri yngri bróðir minn hætti að horfa á myndina um hann og ég fékk ógeð á henni. Myndin fjallar um hund sem er hálfur úlfur og er þess vegna lagður í einelti. Í lokin bjargar Baltó flestum börnum bæjarins frá dauða með hógværð sinni og hetjuskap (þetta er víst sönn saga). Svo segir ein stelpan sem var dauðvona við Baltó þegar henni er batnað: ,,Baltó... Hvar væri ég án þín?" Ég var þrisvar komin með grátstafinn í kverkarnar og leit í þau skipti í áttina frá Úlfi bróður mínum sem er byrjaður í skóla. Ef hann hefði séð mig hefði hann gert líf mitt óbærilegt og spottað mig til dauða, eins gott maður.