Vetrarfríið hefur liðið í innihaldsríku aðgerðarleysi: búin að lesa blogg eins og geðsjúk manneskja. Í gærkvöldi passaði ég litlu bræður mína heima hjá ömmu og afa á meðan þau brugðu sér á meiriháttar frímerkjasýningu sem afi stóð fyrir.
Það hefur því miður aldrei neinn leitt mig í allan sannleikann um dásemdir frímerkjakreðsunnar (hún er í stærra lagi - afa var boðið til Mexíkó á frímerkjasýningu fyrir tveimur árum ) en ég ímynda mér að það sé heimur sem mér opnast ekki nærri strax. En það er eitthvað svona hálf sérkennilegt við sum áhugamál finnst mér. Pabbi og bróðir hans ferðuðust grimmt um heiminn á milli skákmóta á mínum aldri, þeir voru víst rosalega góðir. Ég erfði ekki þessa hæfileika.

Ég hef það samt stundum á tilfinningunni að ég eigi eftir að enda einhvern veginn svona. Ég á eftir að gerast ofsaáhugakona um tannstöngla um sextugt og vinna í tíu ár að fræðibók um tannstöngla á sjöunda áratugnum með áherslu á áhrif tannþráðarbyltingarinnar á lögun tannstöngla. Bókin slær pottþétt í gegn og fyrir gróðann flyt ég á einhverja óbyggða eyju í Suðurhöfum. Ef hún slær ekki í gegn þá þykist ég vera ofsalega hissa.