Ungi maðurinn í trjánum

Ég hélt ég væri labbandi, æ það voru svona tré og svona. Eins og í hittífyrra. Eins og þegar ég gerði það sama með einkurri gellu. Allt í einu var ég bara einmana í lautinni við sjóinn. Og þá kemur ungi maðurinn úr trjánum með gamlan mistiltein í fæti sér. Allsber með svona myndir af laufum á nabblanum. Og hann skokkar meðfram sjónum, pissar í sjóinn, sýgur upp öldur með nefinu, frussar út úr sér og þegir.


Svo hugsaði hann:

Meyja: ég er trjábolurinn,
trjábolurinn og kálfur.
Mjaltakóngurinn sem reis við dogg,
minningahlandið.
Ég er mælsku- og rökræðu-
meistaraefnið;
gubbandi aliþrösturinn,
gungudýrið
gjallfrítt sem ljóðmál.
Afi minn ómálaður
umorpinn ömmu,
guðdómleg gredda
gaflræddar ástar.
Og konan mín drekkur sig drukkna undir mínum laufum.

Ég er allra mestur óskhyggju frjálslyndra
og sjá, töð mín bralla,
þau bralla í skjóli
en fúna
troðin stígvélum íhaldsins.
Og haukarnir skjóta á röndótt markið.
Og kettir ráðherrans snuðra í ódælum einkunnum mínum.

Þá þótti mér ég vera skjáta og þá gubbaði ég.


Eftir Uglu Egilsdóttur og Önnu Tryggvadóttur.