Mikið ofsalega virðist það breiðast út að tala um fótbolta á bloggsíðum. 'Eg er ekki yfir mig hrifin af fótbolta. Nú myndu margir kveða upp þann dóm að ég hefði óþarfa fordóma og vissi ekki hvað ég væri að tala um, en nei ónei. 'Eg hef ekki dæmt fótbolta án þess að kynna mér afstöðu mína til hans algjörlega. 'Eg reyndi leynt og ljóst í svona fjögur ár að hafa mikinn áhuga á fótbolta. 'Eg spilaði fótbolta í öllum frímínútum í sjötta og sjöunda bekk. 'Eg byrjaði að æfa fótbolta og spilaði á þónokkuð mörgum fótboltamótum. 'Eg fór á fótboltaleiki og beið í marga klukkutíma eftir heimsmeisturunum. 'Eg var með eiginhandaráritun Sinedine Zidans (hvað sem hann heitir) upp á vegg í mörg ár. 'Eg reyndi meira að segja að horfa á heimsmeistarakeppnir í sjónvarpinu en þá var mér allri lokið. 'Eg hef engan áhuga á fótbolta og lýsi því hérmeð yfir.

Ef ég gæti hins vegar eitthvað í fótbolta væri hugsunum mínum tvímælalaust beint á annan veg. En það er því miður þannig að ég held ekki athyglinni í þessum leik. Raunar hafa tíðir dagdraumar mínir í leikfimistímum í grunnskóla orðið til þess að ég gruna sjálfa mig um athyglisbrest. Einu sinni gerðist það í leikfimi að ég stóð aldrei þessu vant og vissi ekki hvað tímanum leið. Þá kom leikfimiskennarinn minn, sem ég hlýt að kalla skemmtilegasta leikfimiskennarann minn í gagnfræðaskóla (þrátt fyrir að hann hafi verið fótboltaþjálfari), og sagði við mig; æ Ugla mín viltu ekki bara fara þarna út í horn og gera nokkur handahlaup. 'Eg varð hæstánægð með þetta og kennarann sömuleiðis.