Jæja, núna er ég á flugvellinum í Timbúktú. Eins ótrúlegt og það virðist er netkaffi í ísbúðinni hérna og ég notfæri mér það sem stendur. Ferðin var torkennileg fyrir margt og þá sérstaklega að það var enginn flugvélamatur borinn á borð. Nöhöíts sko. Við fengum súkkulaðiristaðan kjúkling sem er víst þjóðarrétturinn þeirra. Svo var hljómsveit um borð sem spilaði eingöngu lög eftir Aliciu Keys. Ég undraði mig á þessu og spurði trommuleikarann hvernig á þessu stæði, og ykkur til undrunar (þar sem ég hef af hógværð minni aldrei minnst á þessa kunnáttu mína) gerði ég það á hans máli, Timbúk (sem ég tala frekar vel). Ég spurði hann sérstaklega út í það sem líka var, að þetta var kynnt sem gömul þjóðlagatónlist frá hans litla héraði. Hann fór undan í flæmingi, hljóp inn á klósett en kom að vörmu spori aftur með fimm manna her sem hélt á mér, sparkandi og öskrandi, inn í lítið herbergi bak við 4. farrými. Þar drógu þeir fram poka af kúlusúkki og glottu stórmannlega. Fyrst fannst mér skrýtið að þeir skyldu vera svo borginmannlegir yfir kúlusúkkinu, en síðan skyldi ég. Á Timbúk þýðir kúlusúkk sprengiefni. Þeir höfðu greinilega keypt þetta í fríhöfninni og haldið að þeir væru að kaupa sprengiefni. Nú héldu þeir yfir mér kúlusúkkinu og ég sem hafði verið svo hrædd sá nú vonarglætu í myrkrinu.
Framhald í næstu færslu...