Ég hef verið í bloggfríi

Áðan fór ég með móður minni á ítalska mynd í Háskólabíói. Hún hét Respiro eða eitthvað svoleiðis. Ég mæli með þeirri mynd því hún var einstaklega skemmtileg. Rosalega er ítalska fallegt tungumál. Mér finnst ítalska miklu líkari frönsku en spænsku. Frakkar og Ítalir virðast svo miklu ástríðufyllri og skapstærri en Spánverjar, eða það finnst mér. Það var ofsalega fyndinn strákur í myndinni sem var svona um það bil átta ára gamall. Hann var upprennandi mafíósi og æpti með ítölskum brag á alla sem skapraunuðu honum. Þegar systir hans, svona 18 ára, hljóp ekki strax í burtu þegar hann vildi vera í friði yfir kvöldverðinum sagði hann:,,Úff þetta er eins og að tala við múrvegg!" Það fannst mér mjg fyndið og þá hló ég.
Talandi um systkini þá á ég tvo yngri bræður, eða hálfbræður. Þeir heita Úlfur Þór (6 ára) og Unnar Elí (2ggja ára). Ég passaði þá í gærkvöldi og við keyptum flatbökur, öðru nafni pítsur, á Pizza Hut. Þessi flatbökustaður er í um 12 metra fjarlægð frá húsinu okkar. Nei djók, frekar svona 5 mínútna fjarlægð. En allavega vorum við ekki 5 mínútur á leiðinni. Úlfur vildi hjóla þannig að við þurftum að taka á okkur langan krók með gönguleið sem var hjólafær. Ég og Unnar Elí öndruðum í rólegheitunum á meðan Úlfur þaut fram úr okkur og sneri við til skiptis eins og algengt er þegar aðeins einn af löbbufélögum er á hraðskreiðara farartæki en hinir. Hann stundi hátt og var orðinn ansi pirraður yfir okkar seinagangi. Ég lét það ekkert á mig fá enda hef ég lesið svo ofsalega margar greinar um að maður eigi ekki að flýta sér um of við barnagæslu. Að maður eigi að gefa litlum börnum færi á að uppgötva heiminn á sínum hraða. Mér fannst ég ofsalega skemmtileg þangað til við komum að Pizza Hut og ég áttaði mig á því að við höfðum verið í klukkutíma á leiðinni og að pítsurnar okkar voru orðnar svona frekar kaldar. Á heimleiðinni tók við heldur stórstígari og leiðinlegri systir sem rak á eftir litlum tveggja ára bróður sínum. Ég var líka með tvær pítsur og brauðstangir og brauðstangasósu í annarri höndinni og gospoka í hinni. Úlfur flýtti sér heim á undan okkur og ég var ofsalega vandræðaleg þegar ég hitti kunningja mína á rölti um götuna mína, Garðsenda. Ég kastaði mér yfir þá og píndi þá til að bera hluta farangursins. Þegar ég kom að húsinu setti ég Unnar ansi skipandi í fang annars drengsins og bað hann vinsamlegast um að passa að strákurinn dæi ekki á meðan ég fór í gegnum kjallarann og opnaði uppi fyrir bræðrum mínum. Að lokum borðaði ég pítsu.